Belangrijkste opmerkingen:
- Slecht nieuws op de juiste manier brengen is cruciaal om de kwaliteit van de zorg te behouden en problemen te vermijden die kunnen voortkomen uit emotionele reacties op de boodschapper en de informatie.
- Artsen hebben te maken met angsten zoals de schuld krijgen, niet getraind zijn in communicatievaardigheden, emoties onderdrukken en niet alle antwoorden weten wanneer ze slecht nieuws brengen aan patiënten. Het aanpakken van deze angsten door middel van training kan het bevallingsproces verbeteren.
- De reacties van patiënten op slecht nieuws kunnen onvoorspelbaar zijn, maar er wordt nu erkend dat patiënten het recht hebben om te weten en de voorkeur geven aan eerlijke en empathische bekendmaking van slecht nieuws.
- Modellen zoals die van Fine, SPIKES en ABCDE bieden een gestructureerde aanpak voor het brengen van slecht nieuws, waarbij voorbereiding, perceptiebeoordeling, het verkrijgen van uitnodigingen van patiënten, het delen van informatie, het omgaan met emoties en het formuleren van een strategie aan bod komen.
Inleiding
"Don't shoot the messenger!" zeggen ze, maar veel mensen doen het wel. Vooral wanneer de boodschap slecht wordt overgebracht, zorgt de emotionele reactie op de boodschapper, maar ook op de informatie, voor problemen die de kwaliteit van de ontvangen zorg schaden. Gelukkig is er veel onderzoek gedaan naar de beste manieren om slecht nieuws aan patiënten te brengen. In dit artikel vatten we enkele van de belangrijkste ideeën samen.
Het brengen van slecht nieuws is altijd een gevoelig onderwerp geweest om over te praten, maar het is door de jaren heen niet altijd op dezelfde manier benaderd. Aan het eind van de jaren 1970 en 1980 werd aangenomen dat veel eigenschappen die te maken hadden met het beroep van arts aangeboren waren, zoals communicatieve vaardigheden en het vermogen om te voelen of aan te voelen wat de patiënt ervaart (Buckman 2002). Deze opvattingen waren echter onjuist. Alle medische opleidingen richten zich nu ook op zachte vaardigheden, empathie en communicatievaardigheden. Slecht nieuws brengen wordt aangeleerd en geleerd. Laten we eens onderzoeken hoe.
Waarom is het brengen van slecht nieuws zo moeilijk?
Wat is "slecht nieuws" in de gezondheidszorg? Slecht nieuws is "elk nieuws dat de kijk van de patiënt op zijn of haar toekomst drastisch en negatief verandert" (Buckman, 1984). Het brengen van slecht nieuws is om twee redenen een moeilijke missie: het is een uitdaging voor zowel de arts als de patiënt. De arts wordt geconfronteerd met verschillende obstakels, zoals hieronder wordt besproken, terwijl de patiënt een boodschap moet ontvangen die zijn toekomstige leven aanzienlijk zal beïnvloeden. Aan de ene kant zijn er veel problemen waar artsen mee te maken krijgen wanneer ze slecht nieuws moeten brengen. Enkele van deze angsten zijn:
- De angst om de schuld te krijgen: artsen vrezen vaak dat de patiënt geneigd zal zijn de persoon die het slechte nieuws brengt de schuld te geven. De kern van deze angst is de identificatie van het doelwit van de schuld. Wanneer een arts slecht nieuws brengt, is het ... de arts zelf. (Buckman, 1984).
- De angst voor het onbekende en de onervarenheid: in het verleden werden artsen niet genoeg getraind in communicatievaardigheden, noch in het bespreken van de fatale ziekte van een patiënt met de patiënt zelf. Dit gebrek aan opleiding en ervaring leidt ertoe dat artsen zich ongemakkelijk voelen in delicate situaties zoals het brengen van slecht nieuws, wat hen er verder toe aanzet dit soort situaties te vermijden. (Buckman, 1984)
- Angst om emoties te uiten: artsen heeft geleerd om in noodsituaties paniek te onderdrukken en kalm en beheerst te blijven. Dit is in veel situaties een deel van de norm geworden, waardoor het opnieuw aanleren van menselijke empathie en sympathie een bewuste inspanning is geworden. (Buckman, 1984)
- Angst om niet alle antwoorden te weten: meestal is het zo dat hoe meer ervaren een arts is, hoe comfortabeler hij zich voelt en hoe minder zelfvertrouwen hij verliest door te zeggen "Ik weet het niet". En voor de luisteraar geldt wellicht hetzelfde; het is bijna een universele wet dat iemand een grote hoeveelheid kennis moet lijken te hebben voordat hij "mag" bekennen dat hij het helemaal niet weet. Maar als het gaat om het brengen van slecht nieuws, is het weten van Het Antwoord misschien niet zo belangrijk als het lijkt. Wat de patiënt echt zoekt is een arts die oprecht kan luisteren en aandachtig is. (Buckman, 1984)
Patiënten zijn onvoorspelbaar...
Aan de andere kant van het slechte nieuws vinden we de patiënt, wiens reactie op het nieuws moeilijk te voorspellen kan zijn. Omdat zo'n aankondiging een negatief effect heeft op de patiënt, hielden artsen het nieuws vroeger misschien achter. Hippocrates raadde aan om "de meeste dingen voor de patiënt verborgen te houden terwijl je hem behandelt. Geef noodzakelijke bevelen met opgewektheid en kalmte... onthul niets over de toekomstige of huidige toestand van de patiënt. Want veel patiënten... zijn er slechter aan toe... door de voorspelling van wat komen gaat" (Hippocrates, 1923).
Tegenwoordig is de ethische consensus dat de patiënt het recht heeft om te weten en dat de arts de plicht heeft om te informeren. Talrijke onderzoeken hebben aangetoond dat patiënten meestal eerlijke en empathische informatie willen over een terminale diagnose of ander slecht nieuws. (Buckman, 1984). De resultaten van dit onderzoek leiden ons naar het volgende punt, dat benadrukt dat het brengen van slecht nieuws een belangrijke vaardigheid is in plaats van een aangeboren kwaliteit. Een vaardigheid die geleerd kan worden.
Slecht nieuws leren brengen
In het verleden werd in de medische opleiding meer waarde gehecht aan technische vaardigheid dan aan communicatieve vaardigheden. Door het gebrek aan training in deze vaardigheden voelden veel artsen zich onvoorbereid op het brengen van slecht nieuws. Dit gevoel van onvoorbereidheid leidt ertoe dat de artsen steeds onzekerder en ongemakkelijker worden. Het gevolg is dat artsen zich terugtrekken uit situaties waarin zij slecht nieuws moeten brengen. Bovendien, zoals Dr. Vandekieft, assistent-directeur van het Palliative Care Education and Research Program aan de Michigan State University, zei: "De houding en communicatievaardigheden van een arts spelen een cruciale rol in hoe goed patiënten omgaan met slecht nieuws"(Vandekieft, 1976).
Deze cumulatieve effecten brengen ons tot één duidelijke conclusie: slecht nieuws brengen is een belangrijke vaardigheid om te hebben en die moet getraind worden. Het aanleren en ontwikkelen van deze specifieke communicatievaardigheden maakt de arts minder ongemakkelijk bij het brengen van slecht nieuws, waardoor de tevredenheid van de patiënt en zijn of haar familie toeneemt(Ellis & Tattershal, 1999). Het is niet verbazend dat meerdere studies hebben aangetoond dat gerichte onderwijsinitiatieven de vaardigheden van studenten bij het brengen van slecht nieuws verbeteren(Cushing et Al. 1995, Garg et Al., 1997 en Vetto et Al., 1999).
Hoe breng je slecht nieuws?
In de loop der tijd hebben experts verschillende modellen ontwikkeld voor het brengen van slecht nieuws en in dit hoofdstuk worden drie belangrijke modellen besproken.
Hoe Fine's model te gebruiken om slecht nieuws te brengen:
Fine's model: Fine werkte een protocol uit met vijf verschillende fasen.
1) De eerste fase heet voorbereiding en omvat alle activiteiten rondom het brengen van slecht nieuws: de juiste ruimte creëren, gevoelig zijn voor de behoeften, culturele en religieuze waarden van de patiënt en doelgericht te werk gaan.
2) De informatieverwervingsfase bestaat uit het aan de patiënt vragen wat hij of zij al weet, wat hij of zij gelooft en wil weten.
3) Is de fase van het delen van informatie en omvat het opnieuw evalueren en onderwijzen van de agenda.
4) De voorlaatste fase is de ontvangst van informatie en maakt het mogelijk om eventuele miscommunicatie, misverstanden en meningsverschillen op te helderen.
5) Tot slot bestaat de laatste fase uit het identificeren en erkennen van de reactie van de patiënt op het nieuws en het afsluiten van de interactie (Fine, 1991).
Hoe gebruik je het SPIKES-model om slecht nieuws te brengen:
SPIKES: Baile et al hebben een uitgebreid model voorgesteld, SPIKES genaamd. Dit protocol is onderverdeeld in zes verschillende te volgen stappen (Baile et al, 2000).
1) Het interview opzetten . Om het interview succesvol te laten verlopen en een kans te hebben om zijn doelen te bereiken, moet de arts zorgen voor privacy, een belangrijke ander erbij betrekken (zoals een familielid bijvoorbeeld), gaan zitten en een band opbouwen met de patiënt, en ook omgaan met tijdsbeperkingen en onderbrekingen.
2) Het gaat om het beoordelen van de perceptie van de patiënt. Het is heel belangrijk om open vragen te stellen voordat je de medische bevindingen bespreekt om een duidelijk beeld te krijgen van hoe de patiënt de medische situatie ervaart en om de slecht-nieuwsmededeling aan te passen aan het begrip van de patiënt.
3) Ten derde moet de brenger van slecht nieuws de uitnodiging van de patiënt krijgen. Elke patiënt is anders in zijn of haar wens om informatie vrij te geven, en een duidelijke uiting van zo'n wens zal de angst van de arts verminderen.
4) De feitelijke Kennis en informatiedeling aan de patiënt. Het is belangrijk om de patiënt te waarschuwen dat er slecht nieuws op komst is om de schok zoveel mogelijk te verzachten en de informatieverwerking te vergemakkelijken. Bovendien zijn er enkele belangrijke punten om voorzichtig mee te zijn: het gebruik van begrijpelijke niet-technische woordenschat, het vermijden van overdreven botheid en het delen van informatie in kleine brokjes.
5) Emoties van de patiënt aanpakken met empathische reacties. Omdat de reactie van de patiënt van patiënt tot patiënt verschilt, is deze stap het ingewikkeldst. Om de emotie aan te pakken, kunnen empathische verklaringen naar voren worden gebracht. Als de emotie niet duidelijk is, kunnen verkennende vragen worden gebruikt en tot slot is het gebruik van bevestigende antwoorden belangrijk om solidariteit uit te drukken en het isolement van de patiënt te verminderen.
6) De laatste stappen bestaan uit het formuleren van een Strategie en het maken van een Samenvatting. In dit deel is het belangrijk dat de patiënt zich betrokken voelt bij het besluitvormingsproces over de behandeling(en). Het begrijpen van de doelen van de patiënt (bijv. symptoombestrijding) en het zorgen voor duidelijke communicatie over het bieden van de best mogelijke behandeling en continuïteit van zorg zijn ook cruciaal. Het formuleren van hoop in termen van haalbare resultaten helpt realistische verwachtingen te scheppen.
Hoe slecht nieuws brengen met behulp van het ABCDE model:
Een ander uitgebreid model dat kan worden gebruikt om slecht nieuws op een meer medelevende en doeltreffende manier te brengen, werd ontwikkeld door Rabow en McPhee onder de naam ABCDE (VandeKieft 1975-8). Dit model omvat vijf stappen.
1) Voorbereiding vooraf, omvat leren over wat de patiënt al weet, een goed tijdstip en een goede setting regelen, een mogelijk script voorbereiden en voorbereid zijn op emoties.
2) Bouw een therapeutische omgeving en relatie op. Met andere woorden, de plaats moet rustig en privé zijn en de arts moet dicht genoeg bij je zitten om je aan te raken als dat nodig is.
3) Communiceer goed. Dit betekent direct zijn, geen medisch jargon gebruiken, stilte toestaan, enz.
4) Omgaan met de reacties van de patiënt en de familie. Actief luisteren, onderzoeken en empathie hebben zijn cruciale taken tijdens deze fase.
5) Emoties aanmoedigen en valideren. Tijdens deze stap moeten de toekomstige behoeften van de patiënt worden behandeld op basis van de verkenning van wat het nieuws voor de patiënt betekent (Rabow, 1999).
Welke methoden gebruiken om slecht nieuws te leren breken?
Nu kunnen we duidelijk zien dat door het aanleren van algemene communicatievaardigheden en het gebruik van modellen zoals hierboven beschreven, artsen slecht nieuws op een meer comfortabele manier kunnen brengen, terwijl patiënten en hun familieleden het op een meer gepaste manier kunnen ontvangen. Bovendien zijn er talloze onderzoeken geweest die de voordelen van gerichte educatieve interventies hebben aangetoond. En het verbeteren van de vaardigheden van studenten en coassistenten op een dergelijk gebied.
Om dergelijke vaardigheden te ontwikkelen, gebruiken medische scholen en andere faculteiten die dit soort soft skills vereisen Videolab als een krachtig hulpmiddel. Vooraanstaande universiteiten en medische centra in heel Europa gebruiken Videolab als centraal platform waar studenten hun video's van interacties met patiënten of simulatiepatiënten kunnen delen. In veel instellingen is het trainen en opnemen van het brengen van slecht nieuws een gangbare praktijk. Zoals bij het "Royal College of Surgeons of Edinburgh", waar een wedstrijd bestaat in communicatievaardigheden, gericht op het brengen van slecht nieuws.
De training van slecht nieuws kan op de volgende manier worden verbeterd via Videolab: zodra de video's zijn opgenomen door de cursisten en geüpload op Videolab, kunnen de cursisten hun prestaties bekijken en zelfreflecteren door fragmentopmerkingen, symbolen of algemene opmerkingen toe te voegen. Omdat de manier waarop slecht nieuws wordt gebracht en ontvangen sterk afhankelijk is van de persoon, is feedback van collega's en professoren een zeer waardevol instrument om verschillende perspectieven te overwegen en open van geest te zijn om beter voorbereid te zijn op toekomstige echte situaties. Bovendien kunnen professoren ook specifieke video's over het brengen van slecht nieuws uploaden voor onderwijsdoeleinden en kunnen studenten beoordelen wat ze wel en niet moeten doen.
Conclusie
Alles is aanwezig om de huidige en toekomstige gezondheidswerkers te trainen in het brengen van slecht nieuws. Codific is er om te helpen met de praktische implementaties. Laten we samen bouwen aan een eenvoudige en veilige digitale toekomst.
